~Rozdział 3~

Pierwszą lekcje zaczęliśmy od sztuki. Nasza pani była miła, ale były momenty, jak się jej bałam. Nie ma co, ale potrafi grać

.

- Dzisiaj zaczniemy prace w parach. Każdy losuje jakąś scenkę i za tydzień ma ja zagrać przed klasa. Tematem przewodnim jest utracona miłość. Będę oceniać, wykonanie, mimikę twarzy i uczucia jakie włożycie do tego, mam nadzieję, że będziecie się starać. A NIE SPAĆ!!! - krzykneła ostatnie zdanie waląc w ławkę chłopaka siedzącego za mna, miał bodajże na imie Alan. Jego przerażona mina wygrała wszystko.

 Nauczycielka zaczeła chodzić po klasie, podchodząc do ławek i każda z par losowała scenkę. Mi i Jacecowi trafiło się pożegnanie na stacji kolejowej, gdzie dziewczyna zostawia ukochanego aby móc spełniać marzenia. Jak ja mam niby z nim to zagrać ?! Pogięło ich ... Musze to zrobić jak najlepiej, od tego zależy moje stypendium.

- No to mamy pecha. - usłyszałam głos chłopaka, który wyrwał mnie z zamyśleń.

- Ale z czym? - zapytałam.

- Ze scenką. - oznajmił wskazując na karteczkę, która trzymałam w ręku. - Będzie trochę ciężko, ale możemy spotkać się po szkole. Poćwiczymy. Co ty na to?

- Dobry pomysł. Ale pod wieczór, bo po szkole jestem zajęta. - powiedziałam, bez żadnego entuzjazmu.

- Niech zgadnę. Będziesz ćwiczyć ? Jesteś nie ugięta.– odparł z uśmiechem na twarzy. - Nie ma co, coś Ci się stanie. Jeszcze jakiejś kontuzji się nabawisz. To dopiero będzie koszmar, prawda? - powiedział z uśmieszkiem.

- Nie powinno Cię to w ogóle interesować! - Bardzo mnie to denerwuje.

- Po prostu nawet nie zdajesz sobie sprawy jak będę...

Drrrrrryyyyyyyynnnnnnnnn.

 Przerwało mu w połowie zdania. Zadzwonił dzwonek, wszyscy rzucili sie do wyjścia. Spakowałam się i ruszyłam do drzwi. Niestety ktoś zastawił mi drogę.

- Przyjdę po ciebie do tamtej sali gdzie ćwiczyłaś i wtedy poćwiczymy razem. Do zobaczenia. - powiedział odwracając się do mnie plecami. Nie wiem czemu, ale jakoś myśląc o nim dostaje dreszczy. Miał cos w sobie coś czego nie potrafiłam wyjaśnić. Coś mrocznego, ale jednocześnie mnie to przyciągało. Boże Adrianna o czym ty myślisz. Opanuj sie kobieto, jak taki głupek potrafi ci zamieszać głowie?! Jesteś beznadziejna. Nie ma czasu na takie głupoty. Zaraz będę mieć matematykę z Caroline. Właśnie gdzie ona jest. Musze do niej zadzwonić, ciekawe gdzie się podziała.

- Halo? - Odebrała po trzech sygnałach.

- Hej, Martyna. Gdzie jesteś ? - Zapytałam idąc wzdłuż.

- Jestem w stołówce z Alicją, Harrym, Nicolasem, Alexem i Maxem. - odpowiedziała mi po czym od razu skierowałam się w stronę stołówki.

- Z kim? Dobra mniejsza z tym, zaraz tam będę.

- Ok. - rozłączyła się.

Kiedy weszłam do stołówki od razu pomachały mi moje przyjaciółki wraz z czteroma chłopakami.

Dopiero co podeszłam, a od razu odezwał się brunet z czarną bluzka, która opinała jego wyrzeźbione ciało, nie ma co, ale jego mięśnie są kuszące.

- Hej, a my się chyba nie znamy jestem Alex, a ty zapewne jesteś Adrianna?- Odezwał się z entuzjazmem.

- Tak, miło mi cię poznać. Widzę, ze moje przyjaciółki maja długi język. - zaśmiałam się i dosiadłam się do wszystkich. Zostałam przedstawiona reszcie. Blondyn, który ciągle rozmawiał z Martyną nazywał się Nicolas, a brunet który był z Alexem nazywał się Max. Okazało się, ze wszyscy razem się przyjaźnią od małego, a nawet mieszkają razem. Było miło słuchać ich opowiadam o tym co się działo kiedy mama zostawiała ich samych w domu. Bardzo dużo się śmiałam. Już nie pamiętam jak dawno temu było tak zabawnie.

*retrospekcja*

- Nie wychodzi z pokoju już od 3 dni. Bardzo się o nią boje.

- Wszystko będzie dobrze, zobaczysz. Musi sobie po prostu poukładać sobie w głowie i pobyć sama.

- Mam nadzieje, ze wyjdzie.

* Puk, puk , puk *

- Adrianna, wyjdź proszę - Powiedział tata, przez zamknięte drzwi.

- Nie chce, zostawicie mnie w spokoju! Wy nic nie wiecie! - Krzyknęłam ze łzami w oczach już kolejny raz tego dnia będę płakać.

-Mamo, wróć. Proszę. Przyjdź i powiedz, ze to żart. Powiedz, ze wszystko będzie w porządku, mamo... - szeptnełam, zakrywając się poduszką, mokrą już od łez.

*Koniec retrospekcji*

 - Adrianne, wszystko w porządku? - zapytał trochę zmartwiony Harry.

- Tak, wszystko w porządku. Zamyśliłam się. - odpowiedziałam złamanym głosem.

- Na pewno nic ci nie jest? - Zapytała przyjaciółka. - Strasznie zbladłaś. Może pójdziemy do pielęgniarki?

- Nie, nie trzeba. - nie zgadzałam się.

- A mówiłem, żebyś uważała. - zza moich pleców odezwał się znajomy głos. - Hejka chłopaki, co tam?

-Ooo, hej Jace. - przywitał się loczek. - Siadaj.

- To wy się znacie? - zapytała zdziwiona Martyna.

- Jasne, jesteśmy przyjaciółmi od przedszkola, cała nasza piątka. - odpowiedział Nicolas.

- Nie wiedziałam. Jestem w szoku. No, ale tego można było się po was spodziewać. -zaśmialiśmy się wszyscy, szczególnie po ich ubraniach było widać. Wszyscy byli ubrani na czarno i wszyscy cudownie wyglądali.

- Tsaaa ... Fajnie, ale ja już chyba pójdę, musze poćwiczyć. - Odparłam, odsuwając krzesło. Po chwili czyjaś ręka złapała za mój nadgarstek. Odwróciłam się i zauważyłam Jace'a.

- Co chcesz? Spieszę się. - powiedziałam szybko.

- Pamiętaj, dzisiaj o 18 pod szkołą, idziemy do mnie poćwiczyć. - powiedział z zadziornym uśmiechem na ustach.

- Jasne, do zobaczenia.

- No to do zobaczenia. - Powiedział, całując mnie w dłoń. Bardzo mnie to zszokowało. To było cudowne uczucie. Nie wiem czemu, ale kiedy pocałował mnie w rękę moje serce zatrzymało się nieco na sekundę czy dwie. Czy to możliwe, że za dużo ćwicze.

Skoro moje serce bije nie równo?

 

Hejka, mam nadzieje iz czytacie tego bloga :D Bardzo bede wdzieczna za komentarze. 

Oto was Harry, którego użyczyłam do mojego opowiadania.

Prawda, ze Harry jest słodki?! ;* On was kocha, a wy go. Mam nadzieje,  i mój blog pokochacie tak bardzo ja go.~A.~